დავით გამცემლიძე

რუსეთი დიდი და მძლავრი სახელმწიფოა. მას უეჭველად აქვს სასიცოცხლო ინტერესები ევრაზიის კონტინენტზე, მათ შორის კავკასიაში, კონკრეტულად საქართველოს მიმართ და რაც უფრო პროგრესულ სოციალურ- ეკონომიკურ სისტემებზე იქნება აგებული რუსული სახელმწიფო, მით უფრო ძლიერი იქნება იგი და მით მეტი წარმატებით შეძლებს თავისი სტრატეგიული მიზნების განხორციელებას პატარა და უმწეო მეზობლების მიმართ.

საქართველოს СНГ-ში შესვლა მრავალი პოლიტიკური ძალისათვის კარიერის დასასრული და სრული მსოფლმხედველობრივი კრახია. თუმცა, მათ მიერ გამართულ პრეს-კონფერენციაზე იგრძნობოდა, რომ ისინი მხოლოდ ფორმალურად აფიქსირებდნენ თავიანთ უარყოფით პოზიციას, რადგან შინაგანად უკვე შეურიგდნენ მომხდარს.

ბოლო ორი წლის განმავლობაში რუსეთის გეოპოლიტიკურ არეალში განვითარებული მოვლენები ნათელყოფენ: ნებისმიერი პრობლემა, ნებისმიერი წინააღმდეგობა თუ კონფლიქტი ამ ტერიტორიაზე ძალისმიერი გზით გადაწყდება მხოლოდ ერთ შემთხვევაში: თუ ეს იმავე კრემლს მისცემს ხელს.

გასულ კვირას უმნიშვნელოვანეს მოვლენად იქცა სამთავრობო ჯარების «ელვისებური შეტევა» ზუგდიდზე ერთდროულად ორი მიმართულებით და ქალაქის დაკავება მათ მიერ. ოფიციალური ინფორმაციით, თავდაცვის სამინისტროს ძალები ზუგდიდში არც შესულან. ისინი «მხედრიონის» ნაწილებთან ერთად ქალაქის შორიახლოს განლაგდნენ. თვით ქალაქში კი მხოლოდ შინაგან საქმეთა სამინისტროს ქვედანაყოფები გააკონტროლებენ ვითარებას, რაც სავსებით საკმარისია ამ ქალაქში საქართველოს იურისდიქციის აღსადგენად. ამგვარი დისპოზიციის მიზეზი საკმაოდ ნათელია, თუ სენაკის «მარადიორულ გამოცდილებას» გავითვალისწინებთ. ზუგდიდი, მადლობა ღმერთს, უბრძოლველად, უმსხვერპლოდ იქნა დაკავებული და ეს უდავოდ ხელისუფლების დიდი გამარჯვებაა, რადგან მასშტაბური სისხლისღვრა ამ ქალაქში საქართველოს სრული და საბოლოო კრახით დასრულდებოდა.

ქართული ეროვნული მოძრაობის რამოდენიმე დოგმატურ დებულებას შორის ერთ-ერთი ყველაზე ურყევი და შეუვალი იყო დამოკიდებულება «საერთაშორისო სამართლისა» და, ზოგადად დასავლეთისადმი.

ამ ბოლო დროს ხშირად გაიგონებ, რომ საქართველო ბევრით არაფრით განსხვავდებოდა ყოფილი «მოკავშირე რესპუბლიკებისაგან» საბჭოთა კავშირის გეოპოლიტიკურ სივრცეში. ეს აზრი არ არის გამართლებული. სინამდვილეში, თუ ზოგიერთ ობიექტურ ფაქტორს გავაანალიზებთ, დავრწმუნდებით, რომ საქართველოს მართლაც განსაკუთრებული მდგომარეობა ჰქონდა ამ არეალში, ოღონდ არა იმდენად ჩვენი ხალხის რაღაც უნიკალური თვისებების გამო, რამდენადაც საქართველოს გეოგრაფიული და ეთნოპოლიტიკური მდებარეობიდან გამომდინარე. ჩვენი ქვეყანა მართლაც იმყოფება დიდ სახელმწიფოთა ინტერესების გზაჯვარედინზე, რაც გარკვეულ გეოპოლიტიკურ შანსს აძლევდა საქართველოს, მაგრამ ეს იყო, თუ შეიძლება ასე ითქვას, «მიძინებული შესაძლებლობა», რომელსაც გაცოცხლება და გამოყენება სჭირდებოდა.

სამოქალაქო ომი დასავლეთ საქართველოში ნელ-ნელა იღებს ისეთ მასშტაბებს, რომ თუ იგი უახლოეს ხანში არ დამთავრდა და პერმანენტული გახდა, - ამ რეგიონსაც ისეთივე განადგურება ელის, როგორც ჩვენი ქვეყნის სხვა ტერიტორიებს, სადაც, ფაქტობრივად, ნანგრევების გარდა არაფერი დარჩა.

1994 წელი: ბოლო წლების განმავლობაში განვითარებული მოვლენებისა და გადატანილი სულიერი კატაკლიზმების გამო, ქართულ საზოგადოებრივ ცხოვრებაში სრული ქაოსი და ანარქია სუფევს. იმსხვრევა პოლიტიკური და იდეოლოგიური სქემები, ხდება ფასეულობათა გადაფასება, საფუძველი ერყევათ ფუნდამენტურ ღირებულებებს და, რაც ყველაზე მთავარია, არაბუნებრივი და ყოვლად აუტანელი გარემო-პირობების ზეწოლის შედეგად, იშლება თვით საუკუნეთა განმავლობაში ჩამოყალიბებული საერთოეროვნული ეთიკური სისტემა.

«მართვადი ქაოსის» მეთოდი, არსობრივად, იმპერიული ძალაუფლების განუჭვრეტელობას ეყრდნობა.

იმპერიის მეორედ მოდერნიზაციის გეგმა

ნებისმიერი ქვეყნისათვის ეს ფუნდამენტური პრობლემაა, ამიტომ იგი შეიძლება შეფასდეს, როგორც თვით ქართული სახელმწიფოებრიობის ყოფნა-არყოფნის უმნიშვნელოვანესი პირობა.

თენგიზ კიტოვანის მუქარა შევარდნაძეს