ამერიკული ჩანაწერები

ამერიკული ჩანაწერები

 

            ამერიკული აეროპორტი. გრანდიოზული, როგორც ყველაფერი ამ ქვეყანაში. გრანდიოზულობა  – წესრიგის მიუხედავად და მოულოდნელი წესრიგი - მასშტაბის მიუხედავად.
  ამერიკის საბაჟოს თანამშრომელი. საშუალო ასაკის ქალი - მკაცრი სახითა და საკუთარი ძალმოსილების ურყევი რწმენით. სხვათა შორის, ეს ამ ქვეყნის ერთ-ერთი, აშკარად თვალშისაცემი თავისებურებაა – ნებისმიერი, ვისაც ამერიკაში სახელმწიფო უხდის ხელფასს და მის მიერ ადამიანის კონტროლის(!) უფლებამოსილებითაა აღჭურვილი, დაწყებული მეტროში ბილეთების გამყიდველით, მუნიციპალური ავტობუსის მძღოლით (პოლიციელებზე ხომ საერთოდ აღარაფერს ვამბობთ), სწორედ ასეთი, - მკაცრი და თავდაჯერებული მანერით გამოირჩევა.
            თავდაჯერებულობა კი იმ რწმენიდან (და გამოცდილებიდან) მომდინარეობს, რომ მისი სიტყვა (ან თუნდაც ჟესტი) უეჭველად და მომენტალურად შესასრულებელი მითითებაა. არავითარი “მაგრამ”, არავითარი “თუკი”.
      ნეტავ განახათ, როგორი ბეღურებივით მობუზულნი, ხმააკანკალებულნი და ხაზგასმულად, ფრთხილად ზრდილნი არიან ნებისმიერ რთულ სიტუაციაში ამერიკელები მათთან ურთიერთობის აუცილებლობისას. ყოველთვის იგრძნობა . . . არა, შიში ალბათ არ ეთქმის, შიში თითქოს არაა. ეს რაღაც სხვა ფენომენია, რასაც ქართულმა სემანტიკამ მაინც მოუძებნა შესატყვისი – რიდი.
        დიახ, ვთქვათ ასე, რაკი ჩვენი მენტალიტეტი კატეგორიულად ეწინააღმდეგება ფენომენის ადეკვატურ აღქმას და ინსტიქტურად “წყვეტს კავშირს” დემოკრატიასა და სახელმწიფოს წარმომადგენლის მიმართ “შიშს” შორის.
    ამერიკის შეერთებული შტატები ხომ დემოკრატიული ქვეყანაა? არადა, სრული დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ მილიციელისადმი ასეთი დამოკიდებულება (ვგულისხმობ ბიჰევიეირისტულ მომენტს და არა შინაგან განწყობას, თუმცა ამერიკაში ეს შეიძლება იდენტურიც იყოს), საქართველოში არათუ დღეს, არამედ ანდროპოვის დროსაც კი არ ყოფილა! უცნაურია არა? ხომ თითქოს დიქტატურა იყო? მერედა, როგორი დიქტატურა?!
    9\11-ის შემდეგ, ჯორჯ ბუშმა, რომლის ბრიყვული გამონათქვამები (ე.წ “ბუშიზმები”) კარგა ხანია საერთაშორისო ანეგდოტად იქცა და ცალკე წიგნადაც კი გამოიცა, საოცრად ჭკვიანურ და ზუსტ ფრაზას მიაგნო: “ტერორისტებს ხელეწიფებათ დაანგრიონ ჩვენი ყველაზე მაღალი შენობები, მაგრამ მათ არ ძალუძთ დაანგრიონ ჩვენი დემოკრატიისა და ცხოვრების წესის საფუძვლები”.
     მართლაც, ცათამბჯენების განადგურება ამ ქვეყანას ვერ დაანგრევს. ამერიკა მაშინ დაინგრევა, როდესაც მეტროში, ტყვიაგაუმტარი შუშის მიღმა, კომპიუტერული ტექნიკით აღჭურვილ კაბინაში მჯდომ ჟეტონების გამყიდველს საკუთარ ძლევამოსილებაში ეჭვის შეტანის გარემო და პირობა(!) შეექმნება.
        აი, დაახლოებით ისე, როგორც ეს ნიუ-ორლეანში მოხდა, როდესაც საზარელმა კრიმინალურმა ქაოსმა დაისადგურა და ბევრისთვის მოულოდნელად აღმოჩნდა, რომ სტაბილურობის საფუძველი თვით ღირებულებები კი არ არის, არამედ ამ ღირებულებების საფუძველზე შექმნილი კანონისადმი “რიდია”.

      თუმცა, დავუბრუნდეთ ისევ ჩვენ მებაჟე ქალბატონს. მოულოდნელად, მტაცებლურად მომნუსხავი მზერა მოაშორა მონიტორს და მომიხმო მრისხანე ჟესტით – გახსენი ჩანთა!
            - რა თქმა უნდა მემ!
            - ო, სოსიჯის?!!!

       არა, რასაკვირველია, სოსისი არ არის და არც შეიძლება იყოს. ამისთვის ქვეყანაში შეიძლება (თუ მებაჟე ძალიან ცუდ ხასიათზეა) საერთოდ აღარ შეგიშვან – დეკლარაციის გაყალბებისთვის უფრო, ანუ ამერიკის სახელმწიფოს მოტყუების მცდელობისთვის, ვიდრე საკუთრივ აკრძალული პროდუქტის შეტანისთვის.
       მე, რა თქმა უნდა, ჯერ არ ვეუბნები, რომ ჩურჩხელაა და 5 წლის უნახავი ძმისთვის მიმაქვს, ვინაიდან, ჩემი წარმოდგენით, მან არ შეიძლება იცოდეს, რა არის ჩურჩხელა. თუმცა, ხსნის ფოლგას და მოულოდნელად, მეხის დაცემასავით მესმის: “ო, ეს თურქული რამეა, ვიცი, მისი შემოტანა აკრძალული არ არის. თურქებს ხშირად მოაქვთ ხოლმე, ვინაიდან მათი ეროვნული დელიკატესია. . . . თქვენ თურქი ხართ არა?”.
     მე კი უკვე მომზადებული მქონდა ფრაზა, მისი ქვის გულის მოსალბობად, “საგანგებო ეროვნული ნუგბარის შესახებ, რომელსაც მხოლოდ საქართველოში ამზადებენ ყურძნის წვენისაგან”, რომ “საქართველო უძველესი ყურძნის ქვეყანა, ღვინის სამშობლოა და ასე შემდეგ”.
     თუმცა, როდესაც ჩემი “არც თუ ისე” სრულყოფილი ინგლისურით ამ ფრაზის კონსტრუირებას ვცდილობდი, კვლავ გამკრა თავში “აბეზარმა აზრმა” - თუკი საქართველო ღვინის სამშობლოა, გამოდის, ძველი აღთქმის პირველივე, კანონიკურ წიგნებში ნახსენები ყურძნის კულტურა, ქართველებისგან “ნასესხებია”, რომ არა ვთქვათ ოქროს საწმისივით მოტაცებული რომელიღაც წარმტაცი ქართველი მანდილოსნის მეშვეობით და სწორედ ამ გზით თუ მოხვდებოდა ჯერ შუამდინარეთში, შემდეგ აბრაამის ახალ სამშობლოში. მაშასადამე, ქართული ღვინო 7-8 ათასი წლის მაინც იქნება, ხოლო ლათინური “ვინო” ქართული “ღვინის” ერთ-ერთი დამახინჯებაა.
       ამაზე არასასიამოვნო ფიქრის დრო სად არის – არანაკლებ დამანგრეველი ყოფილა იმის წარმოდგენა, რომ ჩურჩხელა, ჩვენი ტკბილი ჩურჩხელა, თურმე . . . . . ბებია რომ ამზადებდა ყოველ შემოდგომაზე. . . არადა, როგორ ვიწონებდით თავს რუსების წინაშე, როგორ ვამტვრევინებდით ენას და გვახარებდა მათი აქცენტი.
       ამერიკა მხოლოდ ამ ერთ იმედგაცრუებას როდი აკმარებს ტრადიციულ ქართველს.
            - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
      ჯერ “უპირატესობათა მეორე მხარეზე” ანუ მათ გაგრძელებაზე: შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, რომ კოლოსალურ ქალაქში მთელი დღე იაროთ და უშედეგოდ ეძებოთ მანქანის დასაყენებელი ადგილი, რათა თქვენთვის ძვირფას ადამიანებთან ერთად სადმე კაფეში განმარტოვდეთ?
        თავისუფალი ადგილები არ არის? თითქოს როგორ არ არის, - აი, მაგალითად აქ, მაგრამ აქ ქუჩის კუთხეა და მანქანის დაყენება არ შეიძლება. იქ – სახანძრო ტუმბო დგას და “ვაი მას”, ვინც მანქანას დააყენებს; იქით კიდევ, - საფოსტო ყუთი …. . . . შენობის ეზოდან გამოსასვლელია, სამსახურეობრივი ავტოსადგომია და ასე შემდეგ. სხვაგან ყველგან დაკავებულია - “ყველას მანქანა ჰყავს”. ბოლოს შეიძლება რის ვაი-ვაგლახით დააყენოთ მანქანა, იმის გათვალისწინებით, რომ ოცი წუთი 25 ცენტი დაგიჯდებათ. “სად- როგორ” და რამდენი.
            ამერიკაში რწმუნდები,- ქალაქის ცივილიზებულობა და განვითარების დონე პირველ რიგში ქუჩის ინფრასტრუქტურით განისაზღვარება. იმით, როგორ არის ქუჩა დახაზული, განათებული, მოკირწყლული, თუ გნებავთ “ინსტიტუირებული” ათასგვარი ინფრასტრუქტურული ნაკეთობით, დაწყებული საავტომობილო თუ ფეხით მოსიარულეთა შუქნიშნებით, დამთავრებული ლოკალური და საერთო-სახელმწიფოებრივი საგზაო მაჩვენებლებით და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ.
            ჯერ-ჯერობით თბილისში (საქართველოს სხვა ქალაქებზე საუბარი არც ღირს) ვერ იპოვით თუნდაც 10 კვადრატულ მეტრს, რომლის ინფრასტრუქტურული მოწყობა ამ დონეს უახლოვდებოდეს.
            - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
      ნიუ-იორკი, ისევე, როგორც ამერიკის ნებისმიერი სხვა ქალაქი, სავსეა მაწანწალებით, რომელთაც საბჭოთა პერიოდში “ბომჟებს” ვუწოდებდით.
    ბევრი მათგანი სულით ავადმყოფია და, 19-საუკუნის ევროპული ლიტერატურული შტამპის საწინააღმდეგოდ, ცხოვრობს არა “ხიდქვეშ”, არამედ პირდაპირ ქუჩაში – მეტროს გვირაბიდან ამომავალი ორთქლის სარქველზე, რომელზეც, რა თქმა უნდა, ყოველთვის თბილა.
       ეს იმდენად ბუნებრივი პეიზაჟია, რომ უმალ ეჩვევი და ყურადღებას არ აქცევ. მით უმეტეს, რომ ჩვენთვის აქ ახალი თითქოს არაფერია. მაგრამ ამ ნაცნობ პეიზაჟს რაღაც მნიშვნელოვანი დეტალი აკლია. როგორც მოგახსენეთ, უამრავი მაწანწალაა ნიუ-იორკში, მაგრამ არ ჩანან უპატრონო ძაღლები. ანუ, იშვიათად კი არ ნახავთ, - საერთოდ არ არიან!
       საოცარი კონტრასტია არა? ერთი შეხედვით, თითქოს, რაკი მაწანწალებით სავსეა ქალაქი – უპატრონო ძაღლები მით უმეტეს უნდა იყონ. მაგრამ არ არიან. როგორც კი გამოჩნდებიან, უმალვე წაავლებენ ხელს და ვოლიერში მიაბრძანებენ.
         არა, იქ ცუდს კი არაფერს უზამენ, - შეიძლება ნემსი გაუკეთონ და ძვლიან ხორცს არ მოაკლებენ.
     კიდევ უფრო უცნაურია! ამერიკის სახელმწიფო (ამ შემთხვევაში ნიუ-იორკის მერია) უპატრონო ძაღლების ვოლიერებში მოთავსებასა და შემდგომ მათ კვებაზე იმდენ ფულს ხარჯავს, - ყველა მაწანწალას თავშესაფარში მოსათავსებლად და მათ გამოსაკვებად იქნებოდა საკმარისი. მხოლოდ ერთი შენობის – “ემპაიარ სტეიტ ბილდინგიდან” ყოველწლიურად მიღებული შემოსავალიც იკმარებდა საამისოდ.
      მაგრამ ნიუ-იორკი სავსეა მაწანწალებით, უპატრონო ძაღლები კი არ არიან. რატომ? იმიტომ, რომ უპატრონო ძაღლის თავშესაფარში გასამწესებლად ძაღლის თანხმობა საჭირო არ არის – წაავლებენ მეთქი ხელს ქეჩოში და მის წკავწკავს ყურადღებას არ მიაქცევენ. მაწანწალა კი ადამიანია და აქვს ადამიანის უფლებები! – ამიტომ, თუ სხვას ხელს არ უშლის და არაფერს აშავებს, მისი თანხმობის გარეშე, ნურას უკაცრავად, ვერავინ ვერსად “მიაბრძანებს”.
      ანუ მას, საცოდავ მაწანწალას, მის უფლებას, იცხოვროს თავისუფლად თავისუფალ ქვეყანაში – თუნდაც ქუჩაში, თუნდაც საორთქლე მილზე, თუკი ასე სურს – ამერიკის კონსტიტუცია და ამერიკის სახელმწიფო იცავს მთელი მათი მრისხანე ძლევამოსილებით.
        ამიტომ, როგორც არ უნდა იბზუებდნენ ცხვირს მეხუთე ავენიუს პენტჰაუზთა მაცხოვრებლები ნაგვის ურნაში მქექავი მაწანწალას დანახვაზე – უბატონოდ თითსაც ვერ დააკარებენ და ხმასაც ვერ გასცემენ. ის ადამიანია და ძაღლისაგან განსხვავებით, აქვს ადამიანის უფლებები!
            - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
            ჩვენში ბოლო დროს გაცხარებული დისკუსია მიმდინარეობს “ესთეტიკურ თემაზე” და, რაც ძალზე ნიშანდობლივია, ამ თემატიკაზე დისკუსია საქართველოში, როგორც ყოველთვის და ყველაფერზე, პოლიტიკურ ელფერს იძენს. უფრო მეტიც – ოპოზიციასა და ხელისუფლებას შორის მიმდინარე პოლიტიკური დისკურსის კონტექსტშიც განიხილება, რაც საერთოდ აბსურდია.
  მაგალითად, - ძეგლების თაობაზე. თანამედროვე “ესთეტები” თავდაჯერებით აცხადებენ მონუმენტალისტიკის ამა თუ იმ ნიმუშს “საბჭოური ესთეტიკის” გამოვლინებად.
      ნეტავ ამ ხალხს ვაშინგტონის ან ლონდონის ქუჩა-პარკები მოატარა. მრავლად იხილავენ “საბჭოთა მონუმენტალიზმის” სტილში შესრულებულ ძეგლებს. მაგრამ რაღაც არა მგონია, მაგალითად, პილსუდსკის ძეგლი, თეთრი სახლის მახლობლად, “კომინტერნის” შეკვეთით იყოს შესრულებული – არადა, მათი ტიპოლოგიით, “საბჭოთა მონუმენტალიზმის” ნიმუშია.
         რა თქმა უნდა, ასეთი ძეგლები სტილისტურ-ესთეტიკურად მოძველდა და 21-ე საუკუნის დამდგს, ან თუნდაც მე-20 საუკუნის მიწურულს აღარ უნდა დაედგათ (იდგმებოდეს). აღარც დგამენ არსად – საქართველოსა და ჩრდილო კორეის გარდა. მაგრამ არა იმიტომ, რომ “საბჭოთაა”. არ არის “საბჭოთა”!
        ჩვენში ესთეტიკასა და იდეოლოგიას ტრადიცულად ერთმანეთში ურევეენ. ეს კი “სისხლთა აღრევაზე” უარესია. 
გამოვდივარ “სი-ვი-ეს”-იდან. ეს დაახლოებით იმ მასშტაბის მაღაზიაა (მაღაზიათა ქსელია), რასაც ჩვენში “სუპერმარკეტს” უწოდებენ. ჯერ კიდევ ილფი და პეტროვი წერდნენ თავიანთ დაუვიწყარ “ერთსართულიან ამერიკაში” (სხვათა შორის, იმ დროისათვის საოცრად პატიოსანი და მართალი წიგნია) - ვერაფრით გავიგეთ ამ მაღაზიებს “აფთიაქი” რატომ ეწოდებაო.
    მართლაცდა, რატომ? – ალბათ უკვე იმ სიღრმის ტრადიციაა, რომლის ფესვებს ძნელად თუ მიაგნებს ადამიანი. ყოველ შემთხვევაში, სავსებით შეიძლება შეგხვდეთ “აფთიაქი”, სადაც ყველაფერი იყიდება, - წამლის გარდა. ძნელი სათქმელია, არის თუ არა ეს რაიმე მენტალური ცდომილების გამოვლინება. ისევე, როგორც “ამერიკული ფეხბურთი”, რომელიც ნამდვილად არ შეესაბამება სახელწოდებას.....
   ჩემს წინ, გასასვლელისაკენ საქმიანად მიაბიჯებს “უასაკო ქალი” – ეს განსაკუთრებული ფიზიოლოგიური ტიპია, რომელიც დასავლეთში საეჭვოდ ხშირად შეგხვდებათ.
        კარებში გავიდა, ხოლო მე, “ჯეთ-ლეკით” დაბნეულმა, აუცილებელი სისწრაფით ვერ მოვისაზრე, რას აკეთებდა. თურმე კარები დაიჭირა და ჩემს გამოსვლას მკაცრი, საყვედურითა და რაღაცნაირი აგრესიით სავსე გამომეტყველებით ელოდება, რათა კარები ჩემს ცხვირწინ არ დაიხუროს. ეს ხომ თითქოს ზრდილობისა და კეთილგანწყობის ჟესტია, მაგრამ ამ შემთხვევაში უხერხულ და დამამცირებელ მდგომარეობაში უფრო გაყენებს. იძულებული ვარ ნაბიჯს ავუჩქარო, კარის სახელურს ორიოდე წამის დაგვიანებით მივწვდე, დამნაშავის გამომეტყველება მივიღო და პირმოთნე სახით მადლობა გადავუხადო. მას კი არც უთქვამს “იუ ა უელქამ” – ისე გატრიალდა პირკუშტად და გამარჯვებულის მიხვრა-მოხვრით წავიდა.
      თავაზიანი გამომეტყველების მიუხედავად ბოღმა გახრჩობს – კი, მაგრამ, რა გინდა შე მართლა “დედაარღნიანო”, მე ხომ შენთვის არ მითხოვია კარი დამიჭირე მეთქი, რას მემართლები და რა ვალს მადებ?
               - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 საერთოდ, ამერიკული იდიოტიზმები ზოგჯერ მართლაც გამაოგნებელია. მაგალითად, გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა, ნიუ-იორის ერთ-ერთ ყველაზე (რბილად ვთქვათ) უსუფთაო, პენ-სტეიშენის “ფაბლიკ რესთრუმში” (ანუ, სხვაგვარად თუ ვიტყვით, რკინიგზის სადგურის საჯარო საპირფარეშოში) დილიდან საღამომდე ჟღერს შოპენის ნოქტიურნი. ყოველ შემთხვევაში დილითაც ჟღერდა და საღამოსაც. ხოლო თუ ვივარაუდებთ, რომ მაინცდამაინც ქართველების საპატივცემულოდ არ დაუკრავდნენ, შეიძლება მაღალი ალბათობით დავასკვნათ, რომ მთელი დღის განმავლობაში ჟღერს. როგორც ჩანს, ნიშნად ყოვლისმომცველი ამერიკული პოლიტკორექტულობისა – ეს სადგური მანჰეტენის “ზედა” ნაწილში მდებარეობს, სადაც განსაკუთრებით მრავლად არიან ე.წ. “აფროამერიკელები”.
       ხომ წარმოგიდგენიათ იქ რა სულიერად ამაღლებული ატმოსფერო იქნება შოპენის მელოდიის ფონზე? ალბათ სხვაგან ზოგიერთ საკონცერტო დარბაზშიც რომ არ არის – ისეთი.
               - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
       ამერიკული მეგაპოლისის ქუჩა. ტროტუარი სამშენებლო ხარაჩოებით სანახევროდ გადატიხრულია. ტრანსპორტის სავალ ნაწილზე კი ავტომანქანების ნიაღვარი მიედინება. პიკის საათია და ამ ორომტრიალში, სრულიად მოულოდნელად, სპორტულ ტანისამოსში გამოწყობილი, ოფლში გახვითქული, 35-40 წლის დაკუნთული ჯეელი დარბის. ვარჯიშობს. ამერიკელები ამას “ჯოგგინგს” უწოდებენ, მაგრამ ამ გარემოსა და ვითარებაში ეს ძალზე არაბუნებრივად მოჩანს. გამწარებით ცდილობს ერთდროულად გვერდი ფეხით მოსიარულეთაც აუაროს (თუმცა ამ უკანასკნელთ, ალბათ ჩემს გარდა, ეს არანორმალური ვითარება სრულებითაც არ აკვირვებთ) და ავტომანქანებსაც ააცილოს გვერდი.
      ყველაზე მეტად ნიშანდობლივი კი მისი სახის გამომეტყველებაა: რაღაცნაირი, შემაძრწუნებელი სასოწარკვეთილება!
         თითქოს კი არ ვარჯიშობს, არამედ მძიმე, აუცილებელ შრომას ეწევა, მტანჯველ სამუშაოს ასრულებს, რაც არანაირ სიამოვნებას და კმაყოფილებას არ ანიჭებს, მაგრამ სხვა გზა არა აქვს.
           კი, როგორ არა, ჩვენშიც ვარჯიშობენ - კუს ტბაზე. “სვეტები”. ეს ყველაზე ჯანსაღი მოდაა. “ვარჯიში” არც ეთქმის. უფრო “მარიაჟია” - ერთმანეთის სანახავად, “რიბოკ-ნაიკ-ადიდასის” გამოსაქვეყნებლად და იმის საჩვენებლად, თუ ვარჯიშისა და ლიტრობით ცივი ლუდის “დაყოლების” შემდეგ ვინ რომელ (“როგორ”) ჯიპში ჩადებს ადგილს.
            ჩვენი ამერიკელი კი სულ სხვა მიზნით დარბის და იტანჯება იმ ორომტრიალში – ვარჯიშობს, რათა სასიცოცხლო რესურსები დააგროვოს, რათა ძლიერი და გამძლე იყოს, არ აჯობონ, უწყვეტ, უმოწყალო კონკურენტულ ბრძოლაში არ დაამარცხონ, არ გასრისონ, საზოგადოების ფსკერზე ვერ მოისროლონ; რათა დღე-ღამეში 16 საათის ჯოჯოხეთური შრომის უნარი და ძალა ჰქონდეს, - სხვა გზა არა აქვს. მან ხომ არც თუ ისე პრესტიჟული უნივერსიტეტი დაამთავრა - დრო, ნიჭი და უნარი არ ეყო(!), თორემ ჰარვარდის, მასაჩუსეთსის, ტაფტის ან სტენფორდისთვის საჭირო კრედიტს ყოველთვის იშოვიდა, ხოლო შრომისმოყვარეობა სხვაზე მეტი ჰქონდა. საშუალო დონის მოსამსახურეა დიდ კომპანიაში. “ბლუმინგდეილში” ჩაცმის საშუალება არა აქვს (ო, ჩვეულებრივი ქართველი ვერაფრით გაიგებს, რას ნიშნავს ჩაცმა ამერიკაში სწორედ სოციალური იდენტობის თვალსაზრისით), სხვადასხვა სოციალურ კიბეთა შორის ბალანსირებს, მისი ფენა კი არც ისე შორსაა ფსკერიდან, როგორც ერთი შეხედვით ჩანს.
          ამიტომ, ერთი წუთითაც ვერ მოდუნდება, ვერ “მოისუსტებს”, ვერ ამოიკვნესებს, ვერავისგან მიიღებს თანალმობასა და სიბრალულს, არც ელის რაიმეს ამგვარს ვინმესგან, რაკი თავად არ გააჩნია თანალმობის უნარი.
           ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობს. თუ ჯანმრთელობას არ გაუფრთხილდა, დაზღვევის პოლისი მხოლოდ სანახევროდ თუ დაფარავს მისი და ოჯახის შესაძლო პრობლემებს (კბილის ამოღება ამერიკაში დაახლოებით 800 დოლარი ღირს); თითქმის ყველაფერი, რაც გააჩნია – განვადებით აქვს შეძენილი, ამდენად, სამუშაოს დაკარგვა მისთვის კატასტროფა და ცხოვრების დასასრული იქნება.
          ამიტომ ვარჯიშობს, რათა იყოს ძლიერი, ვერ დაჩაგრონ, ვერ მოერიონ. პირიქით-თავად დაჩაგროს და გაანადგუროს სხვა, თავად “ჩაძიროს”, თავად იყოს მგელი-მგლების ხროვაში, “თვითონ შეჭამოს მოყვასი, თორემ მოყვასი შეჭამს მას”.
          რატომ ქუჩაში? პარკშიც ივარჯიშებდა, მაგრამ მისი სახლიდან უახლოეს პარკამდე ფეხით 23 წუთის სავალია. ამდენი დრო არა აქვს. “ფიტნეს-კლუბი” კი მისთვის მეტისმეტად ძვირი ფუფუნებაა. ამიტომ ვარჯიშობს ქუჩაში და სანამ “საჭირო ხალხი” ვერ ხედავს, სახეზეც, ნაცვლად ყოველდღიური, ღიმილიანი, ხელოვნურად ოპტიმისტური, საკუთარ თავში დარწმუნებული ადამიანის გამომეტყველებისა, სწორედ ის გულწრფელი, შემაძრწუნებელი სასოწარკვეთა გამოხატვია – საოცარი კონტრასტია მთელს მის სპორტულ, დაკუნთულ, ანგლოსაქსურად ვაჟკაცურ იერთან.
        თუ შესაძლებელია ადამიანის გამომეტყველება უსულო მოვლენის ხატობრივად ანალოგი იყოს, რაღაც უცნაური ანალოგიით, ეს სასოწარკვეთილების ხატი “ჩრდილოეთ ტაუერის” დანგრევის მომენტში აღქმულ შთაბეჭდილებას მაგონებს – ასეთივე სასოწარკვეთას გამოხატავდა ერთ-ერთი წერტილიდან გადაღებული უსულო ბუმბერაზის ნგრევა.
           რასაკვირველია, არც თუ სასიამოვნოდ აღსაქმელი ხატია, მაგრამ მოგვწონს თუ არა, ეს ჩვენი (ისევე, როგორც მთელი კაცობრიობის) მომავალია. სხვა ყველაფერი, რაც კაცობრიობამ სცადა, დიდი უინსტონ ჩერჩილის პერიფრაზით, “ამ უარესზე ბევრად უარესი აღმოჩნდა”. ამიტომ სხვა გზა არც ჩვენ არა გვაქვს: უნდა ვივარჯიშოთ, უნდა ვიშრომოთ, ვიბრძოლოთ, დილის 6 საათზე ავდგეთ, ცივი შხაპი მივიღოთ, ღამის 1 საათზე დავიძინოთ, უნდა გავმაგრდეთ და გავძლიერდეთ. რათა ვიარსებოთ.
      თუ, რასაკვირველია, გვინდა ვიარსებოთ და საერთოდ ღირს არსებობა ამ სასტიკ და უმოწყალო მსოფლიოში, რომელსაც “სხვა გზა”, როგორც ჩანს, მართლა არა აქვს.

თბილისი-ჩიკაგო-ვაშინგტონი-ნიუ იორკი-თბილისი